وشّ آتک اِت مڑاداریں واجہ ءُ بانکاں!
اے تندجاہءِ جوڑ کنگءِ مول ءُ مراد بلوچیءَ دامگءِ سرءَ گیشءَ چہ گیش جاہ دیَگ ءُ دیمءَ آرگ اِنت۔ دامگی نکان ھمینچک گیشتر بنت، بلوچیءَ ھمینچک گیشتر نپءُ پائدگ رس اِیت۔ باید مئے ھمک تکءِ نبشتہ کار اے نیمگءَ ھم دلگوش بہ دنت۔ البت جھد ھمیش بہ بیت کہ کجام ھم رھبند(سید، اوپسالا۔۔۔) کہ گِچین کُرت گڑا آئیءِ تھءَ بےرھبندی کنگ مہ بیت۔ بزاں مدام یکدابی بہ بیت۔ پہ نوکیں گالبند ساچگ ءَ تندجاہ ءَ گالبند ساچے مان کنَگ بوتگ۔ گالبند ساچ چوناھیگا پہ ھمک مردم ءَ نہ اِنت ءُ ھمک مردم، کارمرزی ءَ ئِے ھم نزانت۔ اے گچینی پہ ھما مردم ءُ ادارگاں جوڑینگ بوتگ کہ گال ءُ گالبندساچی ءِ رِپک ءُ داباں پہ جْوانی زان اَنت۔ لس مردم چریشی کارمرزی ءَ بِرّ ھم بوت کنت۔ چریشاں ابید تندجاہ ءَ وھد پہ وھد نبشتانک، چمشانک، گپشانک ءُ شَیر ھم دیگ بنت۔ مدام شمئے سوج ءُ رھشونیانی رھچاریں۔بلوچی سبز ءُ میزران بات!